ممکن است تمام روش‌های جراحی، با صرف نظر از میزان پیچیدگی و مدت زمان انجام، با مشکلات پیش‌بینی نشده‌ای همراه باشند. ممکن است این مشکلات در حین عمل ایجاد شوند و یا اینکه با تأخیر و بعد از جراحی رخ دهند. در جلسه مشاوره قبل از عمل، اورولوژیست تمام مشکلات و عوارض جانبی احتمالی را برای شما توضیح می‌دهد؛ اما در این مقاله هم به چند مورد از این مشکلات اشاره می‌شود تا نگرانی‌های شما برطرف شود. به غیر عوارض جانبی ناشی از بی‌هوشی، یکسری عوارض و مشکلات دیگر نیز وجود دارند که بیمار باید از آن‌ها مطلع باشد.
آیا یورتروپلاستی یک جراحی بی‌خطر است؟
به طور کلی یورتروپلاستی یک روش جراحی ایمن و مؤثر است. اورولوژیست‌ها به خوبی برای مدیریت عوارض جانبی و مشکلات پیش‌بینی نشده‌ای که ممکن است در حین یا بعد از عمل رخ دهند؛ آموزش دیده‌اند. پزشکان به خوبی روند بهبود بیمار را کنترل می‌کنند و راهنمایی‌ها و پشتیبانی‌های لازم را به بیمار ارائه می‌دهد.
یورتروپلاستی روش مؤثری است و شانس موفقیت بالایی دارد، در نتیجه اکثر افرادی که این جراحی را انجام می‌دهد به هیچ‌گونه مداخله پزشکی دیگری نیاز نخواهند داشت. مطالعات نشان می‌دهند که بسته به میزان و محل تنگی مجرای ادرار، این جراحی احتمال موفقیت بالای %۹۰ دارد.
به طور کلی تمامی روش‌های جراحی با عوارض خاص خود همراه هستند، اگر جراحی توسط یک متخصص اورولوژی ماهر و با تجربه صورت بگیرد احتمال وقوع این عوارض به حداقل می‌رسد، البته این جراحی عوارض جانبی نادری هم دارد که در ادامه به آن‌ها پرداخته می‌شود.
عفونت کردن زخم
مانند هر جراحی دیگری، در این روش هم احتمال عفونت کردن زخم وجود دارد. عفونت با تورم یا قرمزی ناحیه و خروج چرک‌های سفید یا زرد از محل بخیه‌ها مشخص می‌شود. معمولاً این عفونت با مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها و مراقبت درست از زخم، قابل کنترل است. گاهی اوقات لازم است بعد از جراحی قسمتی از سطح پوست (لایه بالایی)، برای تخلیه مایعات تجمع یافته باز باقی بماند. بروز این نوع عفونت معمولاً در افراد دیابتی، افرادی که به طور طولانی‌مدت استروئید مصرف کرده‌اند و افرادی که نقص سیستم ایمنی دارند؛ محتمل‌تر است. اگر عفونت وارد جریان خون شود، فرد به شدت احساس بیماری می‌کند، که به این حالت سپسیس می‌گویند. این نوع عفونت معمولاً با مواردی مانند، تب، لرز، سرگیجه، احساس ضعف، حالت تهوع و استفراغ همراه است. بیمارانی که دچار سپسیس شده‌اند ممکن است به بستری شدن کوتاه‌مدت، برای دریافت آنتی‌بیوتیک‌های داخل وریدی و بررسی بیشتر نیاز پیدا کنند.
درمان
معمولاً برای درمان عفونت‌های زخم از آنتی‌بیوتیک استفاده می‌شود. اما گاهی اوقات ممکن است برای درمان عفونت به جراحی نیاز باشد. معمولاً برای درمان زخم بعد از جراحی، آنتی‌بیوتیک تجویز می‌شود. با توجه به شرایط ممکن است مدت زمان مصرف آنتی‌بیوتیک متفاوت باشد، اما شما باید حداقل یک هفته به مصرف آنتی‌بیوتیک ادامه دهید. ممکن است در ابتدا برای شما آنتی‌بیوتیک داخل وریدی تجویز شود و بعد نسخه شما به آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی تغییر داده شود. باید حتماً تمام آنتی‌بیوتیک‌های خود را مصرف کنید؛ حتی اگر احساس می‌کنید که خوب شده‌اید.
عفونت ادراری
ممکن است بعد از جراحی، شما به یک عفونت ادراری خفیف دچار شوید؛ در این صورت علائمی مانند تکرر ادرار، سوزش ادرار و میل شدید به ادرار کردن را تجربه خواهید کرد. البته این حالت در زمانی که از کاتتر استفاده می‌کنید، ممکن است قابل تشخیص نباشد، چون کاتتر هم می‌تواند همین علائم را ایجاد کند. این نوع عفونت، معمولاً با چند روز مصرف آنتی‌بیوتیک رفع می‌شود و احتمال عفونت خونی یا سپسیس در این نوع عارضه کم است. اگر بعد از ترخیص از بیمارستان هر یک از علائم فوق را مشاهده کردید، حتماً با پزشک خود تماس بگیرید.
درمان
عفونت ادراری معمولاً با مصرف یک دوره آنتی‌بیوتیک درمان می‌شوند. اکثر افراد فقط با مصرف یک دورۀ یک هفته‌ای آنتی‌بیوتیک، درمان می‌شوند. اما ممکن است برای بیمارانی که جراحی یورتروپلاستی انجام داده‌اند، دوره مصرف آنتی‌بیوتیک طولانی‌تر باشد.
علائم عفونت معمولاً ۳ تا ۵ روز بعد از مصرف آنتی‌بیوتیک بهبود می‌یابند. حتماً تمام آنتی‌بیوتیک‌های خود را مصرف کرده و دوره درمان را کامل کنید، حتی اگر احساس می‌کنید که کاملاً خوب شده‌اید. داروهای مسکن بدون نسخه‌ای مثل پاراستامول می‌توانند به شما در کنترل درد کمک کنند. قبل از مصرف هر نوع دارویی، ابتدا با پزشک خود مشورت کنید. نوشیدن آب زیاد هم به بهبودی سریع‌تر شما کمک می‌کند.
تنگی مجدد مجرای ادرار
ممکن است تنگی مجرای ادرار هفته‌ها، ماه‌ها یا حتی سال‌ها بعد از جراحی عود کند. احتمال عود تنگی مجرای ادرار، با میزان و محل تنگی مجرا و نیز اقدامات درمانی صورت گرفته در گذشته، ارتباط دارد. البته در موارد نادری ممکن است بعد از اولین درمان هم تنگی مجرای ادرار عود کند.
لازم به ذکر است که یورتروپلاستی به عنوان بهترین روش درمان تنگی مجرای ادرار شناخته می‌شود و اگر این جراحی توسط یک تیم پزشکی ماهر و با تجربه صورت بگیرد، احتمال عود تنگی مجرای ادرار به شدت کاهش می‌یابد. همان‌طور که قبلاً گفته شد، احتمال موفقیت جراحی یورتروپلاستی بیش از %۹۰ است.
در موارد نادری که بعد از جراحی، تنگی مجرای ادرار عود می‌کند؛ روش درمان تا حد زیادی به محل و میزان تنگی مجرا، شرایط عمومی بیمار و تخصص پزشک بستگی خواهد داشت. اما به طور کلی معمولاً در صورت عود تنگی مجرای ادرار، همان روش قبلی تکرار می‌شود یعنی به احتمال زیاد جراحی یورتروپلاستی مجدداً تکرار می‌شود.
احتباس ادراری
گاهی اوقات ممکن است به دلیل تنگی مجرای ادرار برای مدت طولانی، مثانه توانایی خود را در کنترل انقباضات از دست بدهد. به طوری که اگر تنگی مجرای ادرار باعث احتباس ادراری کامل و ناتوانی در تخلیه ادرار شده باشد؛ ممکن است حتی با جراحی یورتروپلاستی هم مشکل رفع نشود. در این صورت به فرد آموزش داده می‌شود که چگونه بعد از عمل از سوند یا کاتتر استفاده کند. معمولاً بیمارانی که به احتباس ادراری ناگهان و دردناک دچار هستند، با جراحی یورتروپلاستی درمان می‌شوند.
درمان
درمان احتباس ادراری به شدت و مزمن بودن آن و نیز دلیل ایجاد شدن آن بستگی دارد. در موارد حاد یک کاتتر در مجرای ادرار قرار داده می‌شود؛ تا ادرار تخلیه شود.
در صورت مزمن بودن احتباس ادراری یا در شرایطی که وضعیت حاد به مزمن تبدیل می‌شود، درمان به علت مشکل بستگی دارد. بعضی از روش‌های درمان عبارتند از:
قرار دادن کاتتر
گاهی اوقات کاتتر به صورت موقت یا متناوب برای درمان احتباس ادراری در مجرای ادرار قرار داده می‌شود. در این روش یک سوند یا کاتتر در داخل مجرای ادرار قرار داده می‌شود تا ادرار از مثانه تخلیه شود. کاتتر می‌تواند تا زمان بهبودی بیمار در داخل مجرای ادرار باقی بماند.
دارو
ممکن است دارو‌هایی مثل آلفا بلاکر‌ها یا آنتی کولینرژیک‌ها برای شل کردن عضلات مثانه و بهبود جریان ادرار تجویز شوند. این دارو‌ها برای احتباس ادرار مفید هستند و ادرار کردن را برای بیمار راحت‌تر می‌کنند.
تمرین دادن مثانه
تمرین‌هایی وجود دارند که می‌توان از آن‌ها برای تقویت مثانه و بازیابی توانایی ادرار کردن استفاده کرد. در این روش‌ها فرد باید سعی کند به طور برنامه‌ریزی شده ادرار کند و به تدریج فواصل زمانی بین دفعات ادرار کردن را نیز کوتاه‌تر کند، البته بهتر است در کنار این تمرینات، از تمرینات آرام‌سازی عضلات نیز استفاده کنید.
اتساع مجرای ادرار
اگر احتباس ادرار به دلیل عود یا بازگشت تنگی مجرای ادرار ایجاد شده باشد، ممکن است از روش اتساع مجرای ادرار برای درمان استفاده شود. در این روش با استفاده از ابزار‌های گشاد کننده، به تدریج مجرای ادرار باز می‌شود.
تکرار جراحی یورتروپلاستی
اگر احتباس ادراری به دلیل تنگی مجرای ادرار طولانی مدت یا عود آن ایجاد شده باشد، ممکن است نیاز باشد که جراحی یورتروپلاستی تکرار شود. هدف از این کار حل مشکل زمینه‌ای مجرای ادرار و کمک به دفع ادرار است.
خونریزی یا کبودی (هماتوم)
اگر یک رگ خونی کوچک بعد از جراحی دچار خونریزی شود، هماتوم یا کبودی ایجاد می‌شود. بدن انسان به طور خودکار، در مدت کوتاهی این خون را باز جذب می‌کند. در این صورت معمولاً نیازی به مداخله پزشکی نیست.
روش‌هایی وجود دارند که می‌توانید با به کار گرفتن آن‌ها در منزل مدت زمان بهبودی هماتوم را کاهش دهید. البته در صورت علامت دار بودن هماتوم ممکن است برای درمان به زهکشی (جراحی) نیاز باشد؛ اما این حالت نادر است.
درمان خانگی
درمان‌های ساده خانگی معمولاً برای کاهش هماتوم‌های سطحی مفید هستند. این روش‌های درمانی معمولاً به کاهش التهاب در علائم کمک می‌کنند:
- استراحت کردن
- یخ ( ۴ الی ۸ بار در روز، به مدت ۲۰ دقیقه یخ را روی ناحیه قرار دهید.)
- فشرده سازی (می‌توانید از باند‌های پلاستیک مخصوص برای این کار استفاده کنید.)
- بالا نگه داشتن ( بهتر است ناحیه را بالاتر از سطح قلب نگه دارید.)
درناژ جراحی
در مورد هماتوم کوچک و بدون علامت، معمولاً نیازی به دارو درمانی نیست. اما هماتوم‌های علامت‌دار یا هماتوم‌هایی که در نواحی خاصی قرار دارند، ممکن است به مداخله پزشکی یا حتی جراحی نیاز داشته باشند.
هیچ داروی خاصی برای درمان هماتوم وجود ندارد، اما با مصرف یکسری از دارو‌ها می‌توان علائم ناشی از هماتوم را کاهش داد. به طور مثال می‌توان درد ناشی از هماتوم را با داروهای مسکنی مثل استامینوفن تسکین داد.
درناژ جراحی یک روش برای درمان هماتوم‌های خاص است. روش درمان هماتوم و ضرورت درمان آن به علائم و محل هماتوم بستگی دارد.
اختلال نعوظ
اعصابی که محرک نعوظ هستند در کنار مجرای ادرار قرار دارند و ممکن است حتی با مراقبت‌های فراوان، این اعصاب در حین جراحی آسیب ببینند. در نتیجۀ این آسیب عصبی، ممکن است بیمار به طور جزئی یا به طور کامل دچار اختلالاتی در نعوظ شود. در اکثر موارد عفونت یا علتی که باعث تنگی مجرای ادرار شده به اعصاب مربوط به نعوظ هم آسیب وارد کرده است. در این صورت بیمار حتی قبل از جراحی هم دچار اختلالات نعوظ یا حتی ناتوانی جنسی می‌شود.
درمان
درمان اختلال نعوظ بعد از جراحی یورتروپلاستی، به عوامل مختلفی مثل شدت اختلال، مشکلات زمینه‌ای و وضعیت کلی بیمار بستگی دارد. در ادامه به برخی از روش‌های درمان اشاره می‌شود:
بهبودی تدریجی با گذشت زمان و صبر
درست مانند سایر روش‌های جراحی، مثل جراحی برداشتن پروستات، بعد از جراحی یورتروپلاستی هم اختلال نعوظ طبیعی است و با گذشت زمان بهتر می‌شود. طبق مطالعات انجام شده، حدود %۶۶ از افرادی که مشکلات نعوظ نداشته‌اند؛ بعد از جراحی یورتروپلاستی، دچار مشکلات جنسی شده‌اند. خوشبختانه %۹۸ افراد حدود ۶ ماه (بین ۳ ماه تا یک سال) بعد از جراحی یورتروپلاستی، توانایی جنسی خود را بدست می‌آورند. طبق مطالعات صورت گرفته، حدود %۱۰ افرادی که نوع خاصی از جراحی یورتروپلاستی را انجام داده‌اند به اختلال در نعوظ دچار شده‌اند، اما در حدود ۲ الی ۳ ماه بعد از جراحی این تعداد به %۲ درصد رسیده است.
دارو
داروهای خوراکی مانند مهارکننده‌های فسفودی استراز نوع ۵ (PDE5)، از جمله ویاگرا (سیلدنافیل)، سیالیس (تادالافیل)، یا لویترا (واردنافیل) ممکن است تجویز شوند. این دارو‌ها با افزایش جریان خون به آلت تناسلی، به نعوظ کمک کرده و باعث حفظ طولانی مدت آن می‌شوند.
نشت ادرار و فیستول
اگر مجرای ادرار بعد از جراحی به خوبی ترمیم نشود، ممکن است ادرار نشت کند و از محل برش بیرون بریزد. این حالت غیر طبیعی فیستول نامیده می‌شود. در بیشتر موارد این حالت با تعویض کاتتر بهبود می‌یابد. در موارد دیگر ممکن است نیاز باشد که ادرار از طریق لوله سوپراپوبیک خارج شود. در برخی موارد هم ممکن است به جراحی مجدد نیاز باشد.
درمان
روش درمان به شدت و محل ایجاد فیستول بستگی دارد. در ادامه به برخی از روش‌های درمان اشاره می‌شود:
کنترل وضعیت و درمان‌های محتاطانه
در برخی موارد ممکن است فیستول‌های کوچک، خود به خود و بدون نیاز به مداخله پزشکی بهبود پیدا کنند. در این صورت وضعیت بیمار به خوبی کنترل می‌شود، سوند به طور مرتب تعویض می‌شود و از داروهای آنتی‌بیوتیک برای جلوگیری از عفونت و کمک به بهبود سریع‌تر فیستول استفاده می‌شود.
جراحی ترمیمی
اگر فیستول بزرگ باشد یا اینکه خود به خود بهبود نیابد به جراحی ترمیمی نیاز است. جراحی با توجه به اندازه، محل و ویژگی‌های فیستول، بهترین روش جراحی را توصیه می‌کند. ممکن است با بخیه زدن فیستول ترمیم صورت بگیرد یا اینکه به فلپ‌های بافتی برای ترمیم ناحیه نیاز باشد.
پیوند (گرافت)
در موارد پیچیده‌تر و در صورتی که فیستول قابل ترمیم نباشد از پیوند استفاده می‌شود. در این روش از بافت اضافی، مانند فلپ یا گرافت، برای پر کردن شکاف و بستن فیستول استفاده می‌شود. پیوند معمولاً از یک قسمت دیگر بدن گرفته می‌شود یا اینکه حتی ممکن است یک ماده مصنوعی باشد.
تغییر موقت مسیر ادرار
در بعضی از موارد تغییر موقت مسیر ادرار برای بهبود فیستول ضروری است. در این روش ممکن است یک کاتتر در داخل مثانه قرار داده شود یا از طریق لوله سوپراپوبیک و روش‌های دیگر، مسیر ادرار را منحرف کنند تا به طور موقت و تا زمان بهبودی فیستول، مسیر تخلیه ادرار عوض شود.
ترومبوز وریدی عمقی (DVT) / آمبولی ریه (PE)
در حین هر جراحی، به خصوص جراحی‌های طولانی، ممکن است لخته خود در رگ‌های پا ایجاد شود، این لخته خون، خود را به صورت درد، تورم و حساسیت در پا نشان می‌دهد؛ در این صورت احتمالاً مچ پا متورم می‌شود. اگر متوجه این علائم شدید، باید سریعاً به اورژانس مراجعه کرده و با پزشک خود نیز تماس بگیرید. به ندرت ممکن است این لخته خود را به ریه برساند و موجب آمبولی ریه شود. در این صورت فرد به سختی نفس می‌کشد و در قفسه سینه درد احساس می‌کند. ممکن است برای کنترل و مدیریت این مشکل نیاز به کمک پزشکان دیگری نیز وجود داشته باشد.
درمان
در درمان ترومبوز وریدی عمقی، سه هدف دنبال می‌شوند:
- از بزرگتر شدن لخته جلوگیری می‌شود.
- از جا به جا شدن لخته و رسیدن آن به ریه جلوگیری می‌شود.
- از ایجاد لخته‌های دیگر در سایر نواحی جلوگیری می‌شود.
برخی از گزینه‌های درمانی عبارتند از:
رقیق کننده‌های خون
این دارو‌ها که ضدانعقاد نیز نامیده می‌شوند؛ از بزرگتر شدن لخته خون جلوگیری می‌کنند. همچنین داروهای رقیق کننده خون، خطر ایجاد لخته‌های بیشتر را نیز کاهش می‌دهند.
با توجه به شرایط بیمار ممکن است داروهای ضدانعقاد به صورت خوراکی، تزریق داخل وریدی و یا تزریق زیر پوستی، استفاده شوند. داروهای ضد انعقاد مختلفی برای درمان ترومبوز وریدی عمقی وجود دارند. پزشک با شما درباره تمام انواع دارو‌ها صحبت می‌کند و با توجه به عوارض و مزایای هر دارو، داروی مناسب را برای شما تجویز می‌کند.
ممکن است به مدت سه ماه یا حتی بیشتر نیاز به مصرف داروهای رقیق کننده خون داشته باشید. باید حتماً این دارو‌ها را طبق دستور‌العمل مصرف کنید تا از بروز عوارض جانبی جلوگیری شود.
افرادی که از نوعی داروی ضدانعقاد به نام وارفارین (Jantoven) استفاده می‌کنند؛ باید هر چند ماه یکبار برای کنترل دوز دارو در خون، آزمایش خود بدهند. مصرف بعضی از داروهای رقیق کنندۀ خون در دوران بارداری مجاز نیست.
داروهای لخته شکن (ترومبولیتیک)
این دارو‌ها در موارد شدید ترومبوز وریدی عمقی یا آمبولی ریه و در شرایطی که سایر دارو‌ها مؤثر نباشند، استفاده می‌شوند. این دارو‌ها مستقیماً در داخل ورید تزریق می‌شوند یا اینکه حتی با استفاده از کاتتر‌های مخصوصی در داخل لخته قرار داده می‌شوند. این دارو‌ها ممکن است باعث ایجاد خونریزی‌های شدید شوند در نتیجه فقط در افرادی استفاده می‌شوند که دچار وضعیت حاد هستند.
فیلتر‌ها
اگر نمی‌توانید از داروهای رقیق کننده خون استفاده کنید، ممکن است یک فیلتر در بزرگ سیاهرگ شکمی قرار بگیرد. این فیلتر از ورود لخته خون به داخل ریه جلوگیری می‌کند.
فشرده سازی (استفاده از جوراب واریس)
هدف اصلی از پوشیدن این جوراب‌ها، جلوگیری از تجمع خون در پاهاست. این جوراب‌ها تورم پا را کاهش می‌دهند. این جوراب‌ها پنجه پا تا بالای زانو را پوشش می‌دهند. در صورت بروز ترومبوز وریدی عمقی، ممکن است نیاز باشد که فرد به مدت چند سال از جوراب واریس استفاده کند.
بی‌اختیاری ادرار
اگر مدت زیادی را با تنگی مجرای ادرار درگیر بوده‌اید، احتمالاً مثانه عادت کرده که با اعمال فشار زیاد ادرار را تخلیه کند. مثانه یک عضله است و درست مانند عضلات دیگر در صورتی که بیشتر منقبض شود، ضخیم‌تر و قوی‌تر می‌شود. بعد از درمان تنگی مجرای ادرار، ممکن است کنترل ادرار و تنظیم عادت مثانه چند هفته یا بیشتر زمان ببرد. در این مدت ممکن است شما دفع غیر ارادی ادرار را تجربه کنید. اگر تنگی مجرای ادرار در ناحیه اسفنکتر کنترل کننده خروج ادرار وجود داشته باشد، ممکن است فرد در طولانی مدت نیز درگیر بی‌اختیاری ادرار شود.
درمان
برای درمان بی‌اختیاری ادرار، پزشکان عوامل مختلفی را در نظر می‌گیرند. نوع بی‌اختیاری و میزانی که بر زندگی فرد اثر می‌گذارد؛ دو مورد از این عوامل هستند. پزشک درباره نوع درمان با شما مشورت می‌کند. سه روش درمانی اصلی برای بی‌اختیاری ادرار وجود دارند که شما می‌توانید یکی از آن‌ها را انتخاب کنید: دارو، تغییر سبک زندگی و جراحی. هر کدام از این روش‌ها دارای مزایا و معایبی هستند که پزشک به شما توضیح می‌دهد.
دارو برای درمان بی‌اختیاری ادرار
داروهای زیادی برای بی‌اختیاری و جلوگیری از نشت ادرار وجود دارند. بعضی از این دارو‌ها انقباضات عضلانی مثانه که باعث بیش فعالی مثانه شده‌اند را تعدیل می‌کنند. بعضی دیگر از دارو‌ها نیز، برعکس عمل می‌کنند یعنی با شل کردن عضلات به تخلیه ناگهانی ادرار کمک می‌کنند. داروهای هورمونی مثل استروژن که بعد از یائسگی کاهش می‌یابد، نیز می‌تواند به کنترل بهتر ادرار کمک کند.
در بسیاری از موارد دارو‌ها برای بهبود عملکرد مثانه مفید هستند. پزشک با دقت فراوان دارویی را تجویز می‌کند که با شرایط شما مطابقت داشته باشد. معمولاً پزشکان، اول با دوز کم دارو را آغاز می‌کنند و بعد به تدریج دوز را افزایش می‌دهند. این کار برای جلوگیری از عوارض جانبی دارو و نیز پیگیری روند تأثیر دارو بر عملکرد مثانه انجام می‌شود.
تغییر سبک زندگی برای بهبود بی‌اختیاری ادرار
گاهی اوقات ایجاد تغییراتی ساده در سبک زندگی می‌تواند به بهبود بی‌اختیاری ادرار کمک کند. این تغییرات می‌تواند شامل انجام تمریناتی برای تقویت عضلات کف لگن، تغییر عادت‌های کلی و نیز داشتن یک رژیم غذایی سالم باشد. بعضی از افراد با ایجاد این تغییرات متوجه بهبود خود می‌شوند و حتی ممکن است به درمان دیگری هم نیاز نداشته باشند.
قبل شروع درمان‌ها خانگی برای بی‌اختیاری ادرار، ابتدا با پزشک خود مشورت کنید. ممکن است با تغییر سبک زندگی نتوان همه انواع بی‌اختیاری ادرار را درمان کرد. با توجه به نوع و شرایط شما، پزشک به شما توصیه می‌کند که برای بهبود وضعیت چه تغییراتی را در سبک زندگی خود ایجاد کنید.
جراحی برای درمان بی‌اختیاری ادرار
اگر سایر روش‌ها در درمان بی‌اختیاری ادرار بی‌نتیجه بودند، پزشک روش‌های دیگری را توصیه می‌کند. این روش‌ها ممکن است از یک تزریق ساده تا جراحی‌های پیچیده متغیر باشند. پزشک با توجه به نوع بی‌اختیاری و شرایط کلی شما، بهترین روش را توصیه می‌کند.
کوتاه شدن یا پیچ خوردگی آلت
یکی از عوارض جانبی نادر جراحی یورتروپلاستی تغییر در ظاهر آلت تناسلی است. مطالعات نشان داده‌اند که محل تنگی با انحنای آلت تناسلی مرتبط است و تنگی‌های آلت تناسلی و تمام طول مجرا به طور مستقل با این نتیجه مرتبط هستند. تنگی کل مجرا و موارد هیپوسپادیاس با کوتاه شدن آلت تناسلی همراه بوده، در حالی که سایر عوامل به طور قابل توجهی با این پیامدها مرتبط نبودند.
در ۳۸۷ بیمار، بیش از %۱۲ افراد دچار انحنای آلت تناسلی شده‌اند که این انحنا در %۸ موارد جزئی و در %۴ موارد شدید بوده است. علاوه بر این %۲۳ افراد کوتاه شدن آلت را تجربه کرده‌اند که از این بین %۱۴ موارد خفیف و %۸ موارد شدید بوده‌اند.
درمان
به بیمارانی که پس از جراحی دچار کوتاه شدن آلت تناسلی یا انحنا پیدا کردن آلت تناسلی می‌شوند، اغلب توصیه می‌شود که دو بار در روز و هر بار به مدت ۱۰ دقیقه از دستگاه نعوظ خلاء یا وکیوم مردانه (VED) استفاده کنند. روش دیگر استفاده از دستگاه کشش آلت تناسلی است، البته این روش، به خصوص بعد از جراحی مجرای ادرار می‌تواند دردناک باشد. اکثر بیماران تقریباً ۶ ماه بعد از شروع درمان نتایج را مشاهده خواهند کرد. در بسیاری از موارد این بدشکلی آلت تناسلی مشکلی در عملکرد ایجاد نمی‌کند. در مواردی که انحنا یا پیچ‌خوردگی آلت تناسلی زیاد است می‌توان با پیوند پوست و جراحی ترمیمی مشکل را رفع کرد. توصیه می‌شود که بین جراحی ترمیمی و جراحی مجرای ادرار حداقل ۱۲ ماه فاصله باشد تا از تنگی مجدد مجرای ادرار جلوگیری شود. اگر جراحی ترمیمی به روش فلپ جزیره‌ای صورت می‌گیرد؛ حفظ ساقه عروقی از اهمیت زیادی برخوردار است. جزئیات جراحی قبلی می‌تواند اطلاعات ارزشمندی را برای جلوگیری از پدیکول ارائه دهد، زیرا ممکن است در سمت راست یا چپ ساقه آلت تناسلی قرار گیرد.
در صورت مشاهده عوارض جانبی جراحی یورتروپلاستی، چه زمان باید به پزشک مراجعه کنیم؟
اگر در دفع ادرار دچار مشکل هستید، به عفونت ادراری شدیدی مبتلا شده‌اید یا اینکه دوباره احساس انسداد مجرای ادرار را دارید، باید به پزشک مراجعه کنید.
اگر جراحی مجرای ادرار را انجام داده‌اید باید حتماً از دستورالعملهایی که پزشک برای مراقبت‌های بعد از عمل و زمان مراجعه مجدد ارائه می‌دهد؛ پیروی کنید. در موارد زیر باید به پزشک مراجعه کنید:
- اگر تب دارید.
- اگر زخم باز شده است.
- اگر روی لباس زیرتان خون زیاد مشاهده می‌کنید.
- اگر ترشحات چرکی دارید.
- اگر درد ناگهانی و شدیدی را تجربه کردید.
- اگر احساس کردید کاتتر مسدود شده است.
به طور کلی اگر هر علائمی دارید که باعث نگرانی شما می‌شود؛ می‌توانید با پزشک خود تماس بگیرید. پزشک می‌تواند به خوبی شما را راهنمایی کند.
جلوگیری از عوارض یورتروپلاستی
با وجود اینکه برخی از عوارض جانبی ناشی از جراحی یورتروپلاستی اجتناب ناپذیر هستند؛ اما می‌توان با به کار بردن روش‌هایی این عوارض را کاهش داد و شانس موفقیت‌آمیز بودن جراحی را بیشتر کرد:
- از دستورالعملهای بعد از عمل پیروی کنید: با جدیت از دستورالعملهایی که پزشک ارائه می‌دهد پیروی کنید. این ممکن است شامل دستورالعملهایی برای مراقبت از زخم، بهداشت، فعالیت بدنی و هرگونه محدودیت در رژیم غذایی یا دارو باشد.
- داروهای تجویز شده را مصرف کنید: تمامی داروهای تجویزشده اعم از آنتی‌بیوتیک‌ها و مسکن‌های خود را به موقع مصرف کنید. این دارو‌ها به جلوگیری از عفونت و کنترل درد در حین بهبودی کمک می‌کنند.
- بهداشت را رعایت کنید: ناحیه جراحی را تمیز نگه دارید و از اقدامات بهداشتی مناسب برای کاهش خطر عفونت پیروی کنید. دستورالعملهای خاصی را که پزشک در مورد تمیز کردن ناحیه یا تعویض پانسمان ارائه داده را رعایت کنید.
- از فعالیت سنگین پرهیز کنید: در مرحله ریکاوری اولیه به فعالیت‌های سبک بپردازید و از ورزش‌های شدید یا بلند کردن اجسام سنگین خودداری کنید. ایجاد فشار بیش از حد روی ناحیه جراحی، از بهبودی جلوگیری می‌کند و می‌تواند عوارض را نیز به دنبال داشته باشد.
- به طور مرتب به پزشک مراجعه کنید: در تمام جلسات معاینه بعد از جراحی شرکت کنید. این جلسات به پزشک کمک می‌کند تا روند بهبودی شما را کنترل کند و تمامی نگرانی‌های شما را رفع کند و حتی در صورت لزوم تغییراتی در برنامه درمانی شما ایجاد کند.
- با پزشک خود در ارتباط باشید: در طول دورۀ درمان، اگر علائم و نشانه‌های نگران کننده‌ای را مشاهده کردید، حتماً به پزشک خود اطلاع دهید. پزشک شما را راهنمایی که و در صورت نیاز درمان متناسب را انجام می‌دهد.
- صبور باشید: بهبودی کامل زمان می‌برد و آگاه باشید که مدت زمان بهبودی از فردی به فرد دیگر متفاوت است. صبور باشید و به بدن خود اجازه ترمیم بدهید و در ضمن از دستورالعملهای پزشک نیز پیروی کنید.
کلام آخر
یورتروپلاستی روش درمان قطعی تنگی مجرای ادرار است، اما عوارضی را به دنبال دارد. از عوارض این روش می‌توان به عود تنگی مجرای ادرار، عفونت و اختلالات نعوظ اشاره کرد. بسیاری از بیمارانی که این جراحی را انجام می‌دهند؛ هرگز به روش درمانی دیگری نیاز پیدا نمی‌کنند؛ اما برا کاهش عوارض این جراحی باید شرایط بیمار به کلی بررسی شود. جراحی یورتروپلاستی در رفع تنگی مجرای ادرار بسیار مؤثر است، اما عوارضی دارد که باید قبل از جراحی به آن‌ها توجه کرد.
سؤالات متداول
آیا ممکن است بعد از جراحی یورتروپلاستی تنگی مجرای ادرار عود کند؟
عود تنگی مجرای ادرار بعد از جراحی یورتروپلاستی نادر است، اما در چندین مورد گزارش شده است.
آیا اختلال نعوظ یکی از عوارض جانبی جراحی یورتروپلاستی است؟
بروز اختلال نعوظ بعد از یورتروپلاستی امکان پذیر است، اما احتمال آن کم است. مردان مسن ممکن است بیشتر مستعد تغییرات نعوظ در نتیجه جراحی یورتروپلاستی باشند، اگرچه تغییرات در عملکرد نعوظ معمولاً گذرا است و در عرض چند ماه برطرف می‌شود.
آیا جراحی یورتروپلاستی باعث ایجاد مشکل در رابطه جنسی می‌شود؟
به احتمال زیاد بعد از این جراحی مشکلی در ارتباط جنسی به وجود نمی‌آید. ممکن است برخی از بیماران علاوه بر تنگی مجرای ادرار، اختلال نعوظ هم داشته باشند. اما هر دوی این مشکلات با جراحی یورتروپلاستی قابل درمان است.
